กฎหมายภาพยนตร์

จาก ChulaPedia

ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์ พ.ศ. ๒๔๗๓ แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. ๒๔๗๙

- ห้ามฉายภาพยนตร์ที่มีลักษณะฝ่าฝืนหรืออาจฝ่าฝืนต่อความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดี และห้ามนำภาพยนตร์ดังกล่าวออกฉายนอกราชอาณาจักร (มาตรา ๔)

ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์ พ.ศ. ๒๔๗๓ แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. ๒๔๗๙

- ไม่มีข้อกำหนดให้ผู้ผลิตภาพยนตร์ต้อง�ขอใบอนุญาต แต่ผู้ฉายต้องขอใบอนุญาตในการฉายภาพยนตร์ โดยเจ้าพนักงานผู้ตรวจพิจารณาว่าอนุญาตให้ฉายภาพยนตร์เรื่องนั้นได้หรือไม่ - การฉายภาพยนตร์ที่ไม่ต้องขอใบอนุญาต ได้แก่

               - ภาพยนตร์เพื่อการศึกษา, เพื่อสาธารณประโยชน์

- ภาพยนตร์ที่ทำโดยส่วนราชการและหน่วยงานที่ได้รับการรับรองจากรัฐ - ภาพยนตร์ที่ฉายดูกันเป็นการส่วนตัว - อธิบดีกรมตำรวจมีอำนาจแต่งตั้งเจ้าพนักงานผู้พิจารณาและสภาพิจารณาภาพยนตร์ (กรณีที่มีการยื่นอุทธรณ์) และมีอำนาจเพิกถอนใบอนุญาตได้ตามที่เห็นสมควร - ภาพยนตร์เรื่องใดที่เจ้าพนักงานตรวจพิจารณาแล้วเห็นว่าฝ่าฝืนต่อมาตรา ๔ ให้เจ้าพนักงานประกาศห้ามฉาย หรือยึดภาพยนตร์ที่ทำเสร็จแล้วหรือยังไม่เสร็จนั้น แต่ถ้าผู้ทำได้ลบหรือตัดบางตอนตามคำสั่งของเจ้าพนักงาน ให้ถือว่าไม่ผิดตามมาตรา ๔ และให้ส่งคืนภาพยนตร์ที่ยึดไว้และออกใบอนุญาตตามที่ขอ

โดย Introduction to Mass Media Team Teaching รศ. ดร. อุบลรัตน์ ศิริยุวศักดิ์ รศ. ปัทวดี จารุวร ผศ. ดร. พิรงรอง รามสูต ผศ. เมธา เสรีธนาวงศ์ อ. ไศสทิพย์ จารภูมิ รศ. ถิรนันท์ อนวัชศิริวงศ์